รีวิวช่วงต้นเกม Wild Hearts ความรู้สึก 2 ชม. แรก

*ขอขอบคุณ Electronic Arts Australia สำหรับโค้ดเพื่อการรีวิวครั้งนี้ด้วยครับ

**คนเขียนเล่นเกมไปประมาณ 2 ชั่วโมง แบบลุยเดี่ยว

เข้าโรงเรียนเวทมนตร์กันยังไม่พ้นสัปดาห์ เสียงของนักล่าก็เตรียมมาท้าทายเหล่าเกมเมอร์กันอีกแล้ว ในเกม Wild Hearts ผลงานที่แปะป้ายว่าเป็น EA Originals พัฒนาโดยค่ายเกมน้ำดีอย่าง Koei Tecmo Games และ Omega Force โดยเกมนี้จะให้คุณสวมบทนักล่าสัตว์ประหลาดยักษ์พลังพิเศษ (Kemono) ด้วยคอนเสปเรียบง่ายแต่สุดอีปริกคือ “เอาชนะความพิโรธร้ายของธรรมชาติ”

เพื่อไม่ให้เสียเวลา นี่คือความรู้สึกหลังจากได้ทดลองเล่นเกมไปประมาณ 2 ชั่วโมง ครับ

ถ้าให้นิยามแบบคร่าว ๆ ที่สุด มันคือโซลส์เวอร์ชันล่าแย้ครับ คือในโลกของเกมนี้มันจะมีการปูพื้นมาว่า พวก Kemono หรือสัตว์ประหลาดยักษ์ที่เราต้องไปสู้มันมีพลังพิเศษที่ส่งผลกับสภาพแวดล้อมรอบตัวได้ ถ้าให้เทียบก็จะคล้าย ๆ ก็อดซิลลาที่เวลาว่ายผ่านที่ไหนจะมีปะการังขึ้น แต่มันก็ไม่เหมือนกันซะทีเดียว เพราะพวก Kemono ในเกมนี้มันเปลี่ยนสภาพแวดล้อมด้วยพลังพิเศษ และดูจะส่งผลร้ายให้กับมนุษย์มากกว่า การออกล่าพวกมันเลยเป็นเรื่องจำเป็น

หลังจากปราบ Kemono ไปได้สามตัว ต้องบอกเลยครับว่า แต่ละตัวก็หนังเหนียวเคี้ยวยากอย่างไม่น่าเชื่อ (ส่วนหนึ่งอาจเพราะอาวุธของเราในตอนนี้มันยังไม่ดีพอด้วย) พอเห็นท่าจะสู้ไม่ได้ มันก็จะวิ่งหนีเราไปพื้นที่ที่มันได้เปรียบมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วเผยพลังแท้จริงตอนใกล้ตาย แต่เกมไม่ได้อำมหิตถึงขั้นที่พอเราตายแล้วต้องเริ่มออกล่าใหม่ตั้งแต่ต้น เราจะมีโอกาสตายได้ 3 ครั้ง ถ้าพลาดหมด เกมถึงค่อยให้เราไปสู้กับมันใหม่

พูดถึงส่วนไฮไลต์ของเกมคือระบบจักรกลชักเชิด Karakuri ที่เราจะเรียกพวกเครื่องกลต่าง ๆ มาทำเป็นอุปกรณ์ช่วยสู้ได้ ทั้งแท่นธรรมดา แท่นสปริง เครื่องยิงฉมวกยักษ์ เครื่องยิงเชือกลัดเส้นทาง และอีกมากมาย นับเป็นหัวใจสำคัญของเกมเพลย์ Wild Hearts แล้วใช้ง่ายกว่าที่คิดครับ ตอนแรกผมนึกว่าจะสร้างกำแพงต้องมีการกดปุ่มซับซ้อน แต่ของจริงคือแค่เราหันหน้าตรง ๆ แล้วกดสร้างแท่นธรรมดารัว ๆ มันจะก่อรูปเป็นกำแพงยักษ์ให้เลย คือมันผสานเข้ากับระบบต่อสู้ค่อนข้างเนียน

ความยากมันจะไปอยู่ที่การควบคุมตัวละครมากกว่า เกมนี้กดฟันมั่ว ๆ ไม่ได้แน่นอนครับ ถึงมันจะยั่วให้เราทำแบบนั้นก็เถอะ ตัวละครเรามีการต่อท่าที่ค่อนข้างยาว แล้วถ้าเราใส่รัวไม่ถูกจังหวะ มันไม่ยกเลิกท่าให้เรานะครับ แล้วก็จะกลายเป็นเปิดช่องว่างให้หมูยักษ์เสยกันไป ยังไม่พอ บางทีจะขึ้นแท่นกดเลยไปนิดเดียวก็หล่น จะโรยตัวลงไปจิ้มหัวบอสบางทีก็ทำได้ บางทีก็ว่าว

ส่วนจุดที่มันยังรู้สึกขัดใจนั้น ผมขอเริ่มจากการใส่พวกศัตรูลูกกระจ๊อกเข้ามา เท่าที่เจอมาหลายประเภทมันเหมือนมีไว้ให้เราใช้ฟันเล่นเฉย ๆ ไม่ได้รู้สึกว่าการมีอยู่ของพวกมันจะมีบทบาทมากมายอะไร พวกของจริงจะเป็น Kemono ตัวยักษ์มากกว่า แต่ก็ต้องดอกจันเอาไว้ตัวใหญ่ ๆ เลยครับว่า นี่มันแค่ส่วนต้นเกมเท่านั้น เพราะฉะนั้นผมจะไม่ฟันธงไปก่อน เพราะช่วงกลางกับท้ายยังรออยู่

อีกเรื่องนึงคือปัญหาคลาสสิกที่ถ้าค่ายไหนแก้ได้ก็คงนับเป็นนวัตกรรมของวงการเลย นั่นคือปัญหาเรื่องมุมกล้องครับ ขนาดฉากในเกมนี้ค่อนข้างใหญ่ และไม่ค่อยมีพวกลูกกระจ๊อกมารังควานมาก แต่พอเข้าไปบวกบอสใกล้ ๆ ไอ้อาการติดมุม หาตัวเองไม่เจอ ก็ยังมีให้เห็นแทบจะในทุกไฟต์เลยครับ ยิ่งบอสตัวใหญ่มาก ยิ่งเจอปัญหานี้ แถมพวกของที่เราสร้างอย่างกำแพงก็บังสายตาเราได้เหมือนกัน

ถามความรู้สึกตอนนี้ ผมก็พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าเกมนี้ไม่ง่าย มีเพดานการเรียนรู้ที่สูงพอตัว ทั้งการควบคุมตัวละคร การทำความเข้าใจระบบ Karakuri แต่ทั้งหมดนี้ขอให้เข้าใจร่วมกันก่อนว่า มันแค่ช่วงต้นเกม แล้วมันเป็นการเล่นคนเดียว ถ้ามีการเล่นกับเพื่อนแบบออนไลน์ผมยังไม่รู้ว่าเกมจะปรับสมดุลมาดีแค่ไหน มันอาจจะง่ายขึ้น หรือ มันอาจจะยากยิ่งกว่าเดิมก็ได้ ที่สำคัญคือผมยังไม่รู้ว่ามันจะมีบอสที่สู้คนเดียวยังไงก็ไม่ชนะรึเปล่า

ยังดีที่ความยากกับการให้รางวัลมันควงแขนไปพร้อมกันอย่างสมดุล (อย่างน้อยก็ตอนนี้) พวก Kemono ตัวหลัก ๆ ที่เจอก็ออกแบบมาได้มีเอกลักษณ์ทั้งในแง่รูปร่างและพลังพิเศษ ถึง Wild Hearts จะเป็นเกมที่เรียกร้องทักษะและการอุทิศเวลาสูง แต่ทรงของเกมมันก็ยังไปแนวทางโซลส์ซีรีส์ครับ คือมันยาก แต่เราคาดหวังได้ว่ามันจะให้ผลตอบแทนทั้งในแง่ของรางวัลและในแง่อารมณ์ความรู้สึก

แล้วค่อยมาตัดสินกันจริง ๆ ในรีวิวฉบับเต็มครับ